HIPPOLYTUSHOEF - Stipt 10.00 uur. De grote deur van het markante voormalige postkantoor zwaait open. Een breed lachend gezicht verschijnt in de deuropening. Op bezoek bij een van de beste fotografen van Nederland. En dat in eigen dorp.
Kenneth Stamp gaat voor de royale woonkamer in. Een knapperend haardvuur geeft op deze regenachtige ochtend een aangename warmte af. Rondom de houtkachel staan chesterfields in een vierkant. Overal waar je maar kijken kunt stapels boeken. Van kook tot kunst. De vloer bedekt met Perzische tapijten in talloze motieven. Kriskras door elkaar. Kunst aan de muur. In bombastische lijsten. En natuurlijk eigen werk. De sfeervolle woonkamer is een kakofonie van kunst, cultuur, brocante en antiek. En hoewel het een veelvoud van materialen en verzamelingen is, ademt het geheel een huiselijke, serene sfeer uit.
De fotograaf begint te vertellen. Naast zijn vrouw Valentien op de bank. Van tijd tot tijd serieus, maar veelal voluit lachend, haast struikelend over zijn eigen woorden. De geboren Schot kwam rond zijn twintigste naar Nederland. “Ik maakte foto’s van bandjes. Ik reisde met ze mee. Daar kon ik niet van leven. Dus ging ik in de bouw werken. Gooide wat met een troffel en een hamer. Dan kwamen ze er na een maand achter dat ik helemaal niet kon metselen.” Kenneth lacht als hij aan die tijd terugdenkt. “Maar”, vervolgt hij serieus. “Ik heb nooit gebedeld. Nooit mijn hand opgehouden. Ik heb zelfs nog gejongleerd om geld te verdienen.”
Wapperen voor beeld
Met zijn komst naar Nederland begon voor hem ook het echtere werk als fotograaf. Hij ging in de kost in Hippolytushoef. En in de leer bij Pieter van der Houwen. “Een topfotograaf! Een van de besten. En weet je wat grappig is? Hij woont nu in Glasgow, vijfhonderd meter van het huis waar ik vroeger woonde.”
Zijn passie voor het vak van fotograaf begon als klein jongetje. Van zijn vader kreeg hij een polaroidfoto. “Een wit vlak. Stond niks op. Toen hij zei dat ik moest gaan wapperen zag ik ineens mezelf verschijnen. Dat vond ik zo bijzonder.”
Van de polaroid naar zelf ontwikkelen in een donkere kamer tot nu. Na 27 jaar in loondienst als audiovisueel medewerker kwam hij op straat te staan. Gelukkig had hij in die jaren een netwerk en portfolio opgebouwd waar je niet overheen kunt springen, zo groot. Tot de Tweede Kamer aan toe mocht hij prominenten en minder prominenten in beeld brengen. Hij werd er razend bekend mee. Bekender dan menig Noordkopper weet.
Fotosessie cadeau
Toch blijft Stamp daar volkomen nuchter onder. Samen met zijn vrouw halen ze herinneringen op over opdrachten. “Weet je nog, die vrouw met dat brommobiel?” “Nee Ken, laat mij het maar vertellen”, lacht Valentien. “Ik heb ADHD”, verduidelijkt de fotograaf. “Ik spring nog wel eens van de hak op de tak.”
Onderwijl legt Valentien het verhaal uit. Van een dame die zo gelukkig was dat een bedrijf haar brommobiel gratis wilde opknappen dat zij in ruil een fotosessie cadeau wilde doen. Waarop Kenneth reageert met: “Dat doe je toch voor zo’n vrouw.”
#1,5 meter
En zo volgen nog talloze voorbeelden. Van opdrachten van de rijksten der aarde tot mensen die maar weinig te besteden hebben. Kenneth Stamp haalt nergens zijn neus voor op. De coronacrisis, daar wil hij het niet over hebben. Behalve zijn creatieve ingeving die daaruit voortvloeide. “Hashtag anderhalve meter. Ik heb één lens afgeplakt en als ik exact anderhalve meter bij iemand vandaan sta, geeft mijn camera een piep. Het model staat achter een verlichte hashtag en zo fotografeer ik dat ‘hekje’ in de ogen. Ik maak een hele serie. Zal ik jou ook fotograferen? Morgen, zelfde tijd?”
